Produkt, z reguły na bazie sita molekularnego, umieszczony w ramce szyby zespolonej, w celu odwodnienia przestrzeni międzyszybowej wypełnionej powietrzem lub gazem.
Procent energii pochodzącej z promieniowania słonecznego, odbitej przez przeszkloną ścianę.
Znacząca różnica temperatur między położonymi blisko siebie fragmentami przeszklenia, mogąca doprowadzić do pęknięć szkła, powszechnie zwanych „pęknięciami pod wpływem szoku termicznego”. Stosowanie szkła hartowanego lub utwardzanego pozwala na zmniejszenie tego ryzyka.
Procent energii pochłoniętej przez szkło, powodującej jego nagrzanie. Wielkość ta pozwala na określenie ryzyka pęknięć pod wpływem szoku termicznego. Jeżeli jej wartość przekracza 50% szkło powinno zostać poddane procesowi hartowania.
Plastyczna folia, zapewniająca mechaniczne połączenie szklanych elementów w taflach szkła laminowanego.
Szkło float, którego powierzchnia zostaje chemicznie wzmocniona dzięki wymianie jonów w wysokiej temperaturze, w celu nadania mu wysokiej odporności mechanicznej.
Standardowe szkło float, podczas procesu produkcji poddawane powolnemu schładzaniu (odprężaniu), co uwalnia je od wewnętrznych naprężeń i pozwala na cięcie i obróbkę krawędzi. Jest to szkło, które nie zostało poddane ani hartowaniu, ani utwardzaniu.
Procent światła widzialnego, pochodzącego z promieniowania słonecznego, odbitego przez przeszkloną ścianę.
Wartość U określa strumień ciepła przenikający przez ścianę o powierzchni 1m2, oddzielającą dwa środowiska o różnicy temperatur wynoszącej 1 K. Jest to zasadnicza cecha determinująca własności izolacyjne szyby zespolonej.
Czynność polegająca na nakładaniu metalowej, odbijającej powłoki na szkło w celu uzyskania lustra.