Powłoka naniesiona na szkło, mająca silne właściwości odbijania promieni widzialnych i/lub podczerwonych. Nazewnictwo stosowane do określenia powłoki przeciwsłonecznej.
Wartość U określa strumień ciepła przenikający przez ścianę o powierzchni 1m2, oddzielającą dwa środowiska o różnicy temperatur wynoszącej 1 K. Jest to zasadnicza cecha determinująca własności izolacyjne szyby zespolonej.
Plastyczna folia, zapewniająca mechaniczne połączenie szklanych elementów w taflach szkła laminowanego.
Procent energii pochodzącej z promieniowania słonecznego, odbitej przez przeszkloną ścianę.
Symuluje hałasy powstające w budynkach; jest również stosowany do określania hałasów powstających w ruchu lotniczym.
Produkt, z reguły na bazie polisiarczków, silikonu, poliuretanu lub butylu zapewniający stabilność mechaniczną szyby zespolonej. Jest to zarazem drugi stopień uszczelnienia szyby zespolonej.
Płaskie szkło pół przezierne, uzyskane poprzez walcowa nie szklanej masy pomiędzy dwoma cylindrami, które wytłaczają wypukły motyw na jednej lub dwóch stronach.
Produkt oddzielający m.in. strefy pożarowe lub ciągi ewakuacyjne, spełniający kryteria klas odporności ogniowej.
Grawitacyjne wyginanie szkła w specjalnych piecach pozwalające na uzyskanie wypukłego efektu dekoracyjnego. Tą techniką możliwe jest również połączenie szkieł w różnych kolorach.
Emisyjność to właściwość powierzchni. Jeśli dwie powierzchnie znajdują się blisko siebie i mają różne temperatury, następuje między nimi wymiana ciepła poprzez promieniowanie, której wielkość jest zależna od poziomu emisyjności. Normalna emisyjność klasycznego szkła wynosi 0,89, natomiast emisyjność szkieł „z powłokami o niskiej emisyjności” (w języku angielskim low-E) może wynosić nawet 0,01. Emisyjność jest używa na do obliczania współczynnika U szyb zespolonych.