Szkło, którego jedna ze stron zostaje pokryta emalią podczas procesu hartowania.
Szkło o satynowym, matowym wykończeniu, uzyskiwane w procesie wytrawiania kwasem jednej z powierzchni.
Grawitacyjne wyginanie szkła w specjalnych piecach pozwalające na uzyskanie wypukłego efektu dekoracyjnego. Tą techniką możliwe jest również połączenie szkieł w różnych kolorach.
Symuluje hałasy powstające w budynkach; jest również stosowany do określania hałasów powstających w ruchu lotniczym.
Czynność polegająca na nakładaniu metalowej, odbijającej powłoki na szkło w celu uzyskania lustra.
Produkt oddzielający m.in. strefy pożarowe lub ciągi ewakuacyjne, spełniający kryteria klas odporności ogniowej.
Połączenie wielu tafli, hartowanych lub nie hartowanych, za pomocą przekładek z folii PVB.
Patrz Parametry energetyczne i świetlne.
Standardowe szkło float, podczas procesu produkcji poddawane powolnemu schładzaniu (odprężaniu), co uwalnia je od wewnętrznych naprężeń i pozwala na cięcie i obróbkę krawędzi. Jest to szkło, które nie zostało poddane ani hartowaniu, ani utwardzaniu.
Emisyjność to właściwość powierzchni. Jeśli dwie powierzchnie znajdują się blisko siebie i mają różne temperatury, następuje między nimi wymiana ciepła poprzez promieniowanie, której wielkość jest zależna od poziomu emisyjności. Normalna emisyjność klasycznego szkła wynosi 0,89, natomiast emisyjność szkieł „z powłokami o niskiej emisyjności” (w języku angielskim low-E) może wynosić nawet 0,01. Emisyjność jest używa na do obliczania współczynnika U szyb zespolonych.