Szkło poddane obróbce termicznej, zwiększającej odporność mechaniczną i odporność na szok termiczny.
Technika nakładania powłok na szkło.
Właściwość powierzchni, pozwalająca na zmniejszenie wymiany ciepła, a tym samym na uzyskanie lepszej wartości Ug szyby zespolonej. W tym celu stosuje się szkła o niskiej lub małej emisyjności.
Określa łatwość, z jaką materiały zapalają się, a więc podsycają ogień.
Procent energii pochodzącej z całkowitego promieniowania słonecznego, który przenika przez przeszkloną ścianę.
Angielska nazwa szkła pokrytego powłoką niskoemisyjną (lub szkła o niskiej lub małej emisyjności).
Szkło, którego jedna ze stron zostaje pokryta emalią podczas procesu hartowania.
Połączenie wielu tafli, hartowanych lub nie hartowanych, za pomocą przekładek z folii PVB.
Szkło pokryte powłoką fotokatalityczną o własnościach hydrofilnych. Powłoka ta wykorzystuje połączone działanie promieni UV i wody, co powoduje rozkład brudu organicznego i eliminuje cząsteczki mineralne. Szkło pozostaje dłużej czyste i łatwiej się je myje.
Powłoka uzyskana poprzez nakładanie na szkło metali lub związków metalicznych w środowisku próżniowym.